ΣΠΙΤΙΚΑ ΤΣΙΠΣ !!!!!!! απολαυστικά τσιπς από το τίποτα....

ΣΠΙΤΙΚΑ ΤΣΙΠΣ ΑΠΟ ΦΛΟΥΔΕΣ ΠΑΤΑΤΑΣ

Σήμερα μία ακόμη πρόταση που αξιοποιεί κάτι που συνήθως δεν χρησιμοποιούμε όταν ετοιμάζουμε φαγητό.   Η ευκαιρία δόθηκε προ ημερών όταν ετοιμάσθηκε κοτόπουλο στο φούρνο με πατάτες στο σπίτι του αδελφού μου.

Μιάς και ανέλαβα να καθαρίσω τις πατάτες είπα να τους ετοιμάσω και σπιτικά τσιπς από τις φλούδες τους.  Κάτι που γίνεται εύκολα, σχετικά γρήγορα, χωρίς πολλή περισσότερη προσπάθεια και όταν το δοκιμάσετε θα πεισθείτε ότι αξίζει πραγματικά τον χρόνο και τον κόπο σας.

Ξεκινάμε λοιπόν καθαρίζοντας καλά και με μπόλικο νερό τις πατάτες μας από τα χώματα.  Εχω πειραματισθεί με αρκετά μέσα για να τις καθαρίζω και τελικά κατέληξα πως το πράσινο άγριο μέρος από το συνηθισμένο σφουγγαράκι για το πλύσιμο των πιάτων και κατσαρολικών κάνει την ιδανική δουλειά καθώς καθαρίζει την φλούδα χωρίς να την καταστρέφει ενώ ταυτόχρονα η δουλειά αυτή γίνεται εύκολα και γρήγορα.  (είπαμε να μαγειρεύουμε γιατί είναι απόλαυση, όχι βασανιστήριο.  Για "γούστα" τέτοιου είδους υπάρχουν άλλα μέρη στο ίντερνετ και αλλού ε????)

Η ποσότητα που καθαρίσθηκε αυτή την φορά ήταν 23 μεσαίες πατάτες.  Πλύθηκαν πρώτα με αρκετό τρεχούμενο νερό για μιά δεύτερη φορά αφού καθαρίσθηκαν οι βρωμιές και τα χώματα από την φλούδα τους

και μετά με ένα μαχαίρι άρχισε η αφαίρεση της φλούδας.   Με βόλεψε ιδιαίτερα το κεραμικό μαχαίρι της φωτογραφίας.  Ενα πράγμα που καλό θα είναι να κάνετε είναι να αφήσετε και λίγο "ψαχνό" στις φλούδες.  Οχι πολύ, άντε γύρω στα 2 χιλιοστά στο κέντρο της καμπύλης στην διατομή της φλούδας.  Φυσικά αν κοπούν ακόμη λεπτότερες γίνονται πιό τραγανές.
 Ομως και λίγο "ψαχνό" καλά είναι να υπάρχει για να αισθανόμαστε και την γεύση της πατάτας εκτός από το τραγανό "κράκ" των τσιπς μέσα στο στόμα μας και τα αρώματα και τις γεύσεις των μπαχαρικών που θα δούμε στην συνέχεια ότι προσθέτουμε με δύο διαφορετικούς τρόπους.

Βάζουμε σιγά σιγά τις πατάτες που καθαρίζουμε σε νερό για να μην μαυρίσουν μέχρι να τις τελειώσουμε όλες και τις αφήνουμε για το κανονικό μας φαγητό.

 Συνεχίζουμε απτόητοι να καθαρίζουμε και να συγκεντρώνουμε τις φλούδες μας μέχρι να καθαρισθούν όλες οι πατάτες. Ετσι καταλήγουμε με μία αρκετά μεγάλη ποσότητα από καθαρισμένες φλούδες. Αυτή την φορά όμως είναι πραγματικά καθαρές και δεν πρόκειται να τις πετάξουμε, αντίθετα θα τις μεταμορφώσουμε σε ένα πολύ νόστιμο πιάτο.

Οσο χρόνο καθαρίζουμε τις φλούδες μπορούμε να βάλουμε σε μία μεγάλη κατσαρόλα να βράζει νερό.
Μέσα στο νερό θα ρίξουμε όποια μυρωδικά μας αρέσουν.
Προσωπικά προτιμώ μερικές σκελίδες σκόρδο, ρίγανη και μερικές πολύ καυτερές πιπερίτσες.  Και φυσικά αρκετό αλάτι (είπαμε μαγειρεύουμε για να ευχαριστηθούμε, έτσι το αλάτι δίνει γεύση.  Αν όμως πρέπει να περιορίσετε το αλάτι στο φαγητό σας μπορείτε να το παραλείψετε.  Τα υπόλοιπα μυρωδικά δίνουν και αυτά αρκετή γεύση)

 Λιγη ώρα πριν καθαρίσουμε και την τελευταία από τις πατάτες μας ανοίγουμε και την φριτέζα για να ζεσταίνεται το λάδι της και να κερδίσουμε χρόνο.   Οσον αφορά το λάδι πολλοί χρησιμοποιούν καλαμποκέλαιο μιάς και μπορεί να ζεσταθεί σε θερμοκρασίες μεγαλύτερες από αυτή που επιτρέπεται για το ελαιόλαδο.  Αυτό προτιμούν και στο σπίτι της οικογένειας του αδελφού μου όπου και δόθηκε η ευκαιρία να τους τις ετοιμάσω και να βγούν και οι φωτογραφίες. Προσωπικά προτιμώ το ελαιόλαδο και ας τηγανίζονται οι πατάτες σε χαμηλότερη θερμοκρασία.

Αφού λοιπόν βράσει το νερό στην κατσαρόλα ΚΛΕΙΝΟΥΜΕ το "μάτι" της κουζίνας.  Δεν θέλουμε βλέπετε να βράσουμε τις φλούδες, απλά να μαλακώσουν και κυρίως να ρουφήξουν γεύση και άρωμα από τα μυρωδικά, άντε και το αλάτι αν βάλετε, που το προτείνω.

Στην πιό κάτω φωτογραφία βλέπετε το νερό ενώ βράζει ακόμη αν και έχουμε σβύσει το "μάτι".  Το χρώμα του νερού είναι τέτοιο από την ρίγανη και πολύ λιγότερο από τις λίγες (4) καυτερές πιπερίτσες που ρίξαμε μέσα.

Ρίχνουμε τις φλούδες μέσα στο ζεστό νερό και τις αφήνουμε εκεί μέχρι να φτάσει το λάδι της φριτέζας στην επιθυμητή θερμοκρασία (στην περίπτωσή μας γύρω στα 8 λεπτά).  Αν έχετε χρόνο στην διάθεσή σας αφήστε τις φλούδες και περισσότερο χρόνο μέσα στο γεμάτο αρώματα νερό.  Κακό δεν θα τους κάνει.

Μετά βγάζουμε με μία μεγάλη τρυπητή ή πλεχτή μεταλλική κουτάλα αρκετές φλούδες για την πρώτη τηγανιά.   Δεν πρέπει να βάλουμε πολλές γιατί θέλουμε οι φλούδες μας να γίνουν τραγανές.  Οι πολλές πατάτες μέσα σε μία μικρή ή μεσαία φριτέζα χαμηλώνουν ξαφνικά την θερμοκρασία του λαδιού. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα και να μας παίρνει περισσότερο χρόνο για να τηγανισθούν αλλά και να μην γίνονται τελικά όσο τραγανές θα μπορούσαν να γίνουν αν τηγανίζαμε λιγότερες.  Επίσης μπορεί να τραβήξουν μέσα και λάδι και συνήθως δεν μας αρέσει η γεύση της τηγανιτής πατάτας ή των τσιπς που έχουν ρουφήξει λάδι.

Στην πιό κάτω φωτογραφία η κουτάλα με τις φλούδες που έχουμε βγάλει για να στραγγίζουν από το νερό και μέσα σε σουρωτήρι και η φριτέζα που είναι έτοιμη να τις υποδεχθεί στην κολασμένη, καυτή και υγρή της αγκαλιά!!  Ενώ έχει ήδη ετοιμαστεί η πρώτη δόση από τα τσιπς μας.   Ενδεικτικός χρόνος γύρω στα 11 λεπτά σε θερμοκρασία 170 βαθμών για το καλαμποκέλαιο.

Καλό θα είναι να αφήνετε τις αψητες φλούδες να στεγνώνουν από το νερό όσο χρόνο αφήνετε και τις τηγανισμένες να στραγγίζει το λάδι τους πίσω πάλι στην φριτέζα.  Ετσι δίνετε και χρόνο στο λάδι να ξαναζεσταθεί αρκετά έτσι ώστε οι στεγνές πλέον από νερό φλούδες να τηγανισθούν σε καυτό λάδι αλλά και να μην μπαίνει νερό στο λάδι, κάτι που είναι επικίνδυνο.

Τις τηγανισμένες φλούδες τις βάζουμε σε σκεύος στο οποίο έχουμε βάλει απορροφητικό χαρτί κουζίνας για να ρουφήξει όσο λάδι δεν έχει στραγγίσει στο δίχτυ της φριτέζας.

και μετά προσθέτουμε τα μπαχαρικά που μας αρέσουν.  Αλάτι, που προσωπικά προτιμώ να είναι μέτρια τριμμένο και όχι πολύ ψιλό για αυτά τα σπιτικά τσιπς,  ρίγανη και πάπρικα.    Εκτός από την απλή πάπρικα μπορείτε να βάλετε καπνιστή πάπρικα για πιό πλούσια γεύση ή ακόμη και καυτερή αν αντέχει ο ουρανίσκος σας.

Για να συνοδεύεσετε εύκολα και γρήγορα τα σπιτικά αυτά τσιπς φλούδας πατάτας με κάτι δικό σας μπορείτε να ετοιμάσετε το dip που βλέπετε στην πιό κάτω φωτογραφία.
Φτιάχθηκε με δύο κουταλιές στραγγισμένο γιαούρτι (με όσα λιπαρά θέλετε, δεν έχουμε πρόβλημα), δύο κουταλιές μαγιονέζα (light ή κανονική) και τα σκόρδα και τις καυτερές πιπερίτσες που χρησιμοποιήσαμε στο νερό που βράσαμε και αφήσαμε τις καθαρισμένες φλούδες να ησυχάσουν, μαλακώσουν και αρωματισθούν μέσα του.
Βάλαμε το γιαούρτι, την μαγιονέζα, το σκόρδο και τις πιπερίτσες στο μπλέντερ και τα χτυπήσαμε μέχρι να γίνουν ένα ενιαίο αλλά όμορφα αρωματισμένο και πικάντικο μείγμα.

Με τις 23 πατάτες που καθαρίσαμε τελικά γεμίσαμε το πιό κάτω μπωλ  (προφανώς τα παιδιά και όσοι περνούσαν από το μπωλ "τσίμπησαν" αρκετές...παρ'όλα αυτά το σχετικά βαθύ και αρκετά πλατύ αυτό μπωλ όπως βλέπετε γέμισε)

Τα τσιπς από φλούδες πατάτας είναι υπέροχο συνοδευτικό ή ακόμη και κάτι που θα προσθέσει μια ακόμη γεύση σε μία απογευματινή ή βραδινή μπυρίτσα ή κρασάκι στην βεράντα ή στον κήπο μαζί με φίλους. Η' κάτι για τσίμπημα παρακολουθώντας ό'τι ενδιαφέρον.

Αν και πάλι σας περισσέψουν μπορείτε να τα βάλετε στο φούρνο στους 180 βαθμούς σε ζεστό αέρα, απλωμένα επάνω σε αντικολλητικό χαρτί και είναι ότι πρέπει σε μία σακκούλα στην παραλία ή σε ταξίδι μιάς και διατηρούνται αρκετά και έτσι στον φούρνο γίνονται ακόμη πιό τραγανά ως τσιπς.

Μην τσιγκουνευθείτε την ρίγανη ή την πάπρικα, απλή, καπνιστή ή καυτερή. Η' και το σκόρδο ή κρεμμύδι σε σκόνη αν δεν πρόκειται να βρεθείτε δίπλα σε κόσμο που δεν θα εκτιμήσει την μυρωδιά αυτών των αρωματικών. 
Το αλάτι είναι θέμα γούστου και προσέγγισής σας στο υγιεινό ή απολαυστικό πάση θυσία φαγητό.

Καλή όρεξη!!!!!

Με τί θα το συνοδεύαμε????
Με ένα καυτερό chilli con carne.  Kαι μία παγωμένη μπύρα (άντε και περισσότερες....)
Και φυσικά καλή παρέα γιατί τα chips πάντα τα μοιράζεσαι!!!!!!

Pappardelle Alfredo.... δημαρχινες ή σταρ του σινεμά?

PAPPARDELLE  ALFREDO

Και απολύτως λογικά θα αναρωτηθείτε ποιά η σχέση της συζύγου ενός δημάρχου ή αστέρων του κινηματογράφου με το όνομα μίας από τις νοστιμότερες και απλούστερες συνταγές για ζυμαρικά....

Δύο ιστορίες λοιπόν με κοινό στοιχείο  ένα όνομα και με κατάληξη που πάντα μας γεμίζει απόλαυση (και κάνει τους γιατρούς να έχουν περισσότερη πελατεία και να μας γκρινιαζουν ακόμη πιο πολύ.....)

Σημείο εκκίνησης λοιπόν το οτι η συνταγή πήρε το όνομα του ιδιοκτήτη του εστιατορίου ή τραττορίας στην οποία δημιουργήθηκε η απλή μα τόσο γευστική αυτή συνταγή.

Η πρώτη ιστορία ξεκινά στην Ρώμη όπου δυό Αμερικανοί αστέρες του κινηματογράφου του περασμένου αιώνα δοκίμασαν την συνταγή αυτή τρέφοντας την τέχνη τους για τα γυρίσματα ταινίας αλλά και τον έρωτα τους που βρήκε χώρο να ανθίσει στην ιταλική πρωτεύουσα μακρυά από τα αδιάκριτα μάτια του Χολλυγουντ. Η σχέση έγινε γνωστή, το ίδιο και το εστιατόριο που οι δυό τους συνήθιζαν να απολαμβάνουν τις Pappardelle Alfredo.  H συνταγή με το όνομα και τα χρυσά σκεύη για το σερβίρισμά της έγινε γνωστή, απέκτησε διαφορετικές και πιό πλούσιες εκδοχές και τα υπόλοιπα είναι απλά Ιστορία....
Για αυτό διάβαστε περισσότερο εδώ:
 http://www.ilveroalfredo.it/en/
είναι άλλωστε και μία ιδανική δικαιολογία για ένα ταξίδι μέχρι την Ρώμη......


Η δεύτερη εκδοχή για την προέλευση και την δημιουργία της σάλτσας Alfredo είναι πολύ λιγότερο γνωστή, λιγότερο ρομαντική ίσως, αν και περιέχει περισσότερο ανθρώπινο ενδιαφέρον και δημιουργικότητα διαθεσίμων υλικών για κάποιον συγκεκριμένο σκοπό, και διαδραματίζεται αρχικά σε άλλη ήπειρο, στην Αμερική.
Ακόμη πιό συγκεκριμένα στην Νέα Υόρκη όπου ο Δήμαρχος της πόλης λατρεύει να τρώει το ιταλικό του φαγητό σε μία trattoria. Σε κάποια επίσκεψη μαζί με την σύζυγό του εκείνη έχει ταραγμένο στομάχι και οι πλούσιες γεύσεις της Ιταλικής κουζίνας της πέφτουν βαριές ακόμη και στο άκουσμά τους.  Ετσι ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού προτείνει κάτι που αλλιώς θα μπορούσε να θεωρηθεί και "νοσοκομειακό" φαγητό.....    σκέτο κοτόπουλο, χωρίς μπαχαρικά, ζυμαρικό και για νοστιμιά λίγη κρέμα γάλακτος.
Φαγητό για ταραγμένα στομάχια αλλά πλούσιο σε πρωτεϊνες και ενέργεια.
Και Ω, ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΤΟΣ η "νοσοκομειακή" αυτή συνταγή κατέληξε να γίνει η εναλλακτική εκδοχή για την δημιουργία ένος από τα σημεία αναφοράς για τις σάλτσες ζυμαρικών.

Y.Γ.    το Αl Fredo ή ακόμη πιό ακραίο Al Freddo που μπορεί να προφέρουν μερικά στόματα προφανώς δεν έχει σχέση με την σάλτσα αυτή.    Mπορεί, για να το πάρουμε λίγο από την αστεία του πλευρά,  ίσως το δεύτερο αν βάζαμε και έναν freddo espresso μέσα στην κατσαρόλα!!!! (να δείτε που κάποια στιγμή κάποιος "ευφάνταστος" "chef" ίσως θα το δοκιμάσει και αυτό......)

-------------------------------------

Πάμε λοιπόν να δούμε την απλή, χωρίς περιττές γεύσεις και μπερδέματα εκδοχή της.

Ξεκινάμε με ένα στήθος κοτόπουλο που το κόβουμε σε μέτριες λωρίδες

πριν κόψουμε το κοτόπουλό μας έχουμε ήδη βγάλει από το ψυγείο περίπου 1 λίτρο φρέσκια κρέμα γάλακτος για μαγείρεμα (όχι για γλυκά) και την έχουμε αφήσει να έρθει όσο πιό πολύ γίνεται σε θερμοκρασία περιβάλλοντος

Βάζουμε στην κατσαρόλα μας βούτυρο, γύρω στις δύο κουταλιές της σούπας και το ζεσταίνουμε καλά χωρίς να το κάψουμε

ρίχνουμε τις λωρίδες στήθους κοτόπουλου λίγες λίγες έτσι ώστε να ψηθούν χωρίς να βγάλουν ζουμί. ΠΡΟΣΟΧΗ αν τις ρίξουμε όλες μαζί να σιγομαγειρευτούν και να αρχίζουν να βγάζουν το ζουμί τους. Για αυτό και τις ετοιμάζουμε λίγες λίγες για να ψηθούν κανονικά χωρίς να γεμίσουμε ζουμιά την κατσαρόλα μας και καταλήξουμε να τις κάνουμε βραστές.   Αφού ψήθουν όλες, βγάζοντας τις πρώτες και βάζοντας τις υπόλοιπες τις ξαναβάζουμε όλες μέσα στην κατσαρόλα και τις αφήνουμε να ψιλοπάρουν χρώμα, όχι όμως να κολλήσουν κιόλας στον πάτο της κατσαρόλας γιατί θέλουμε το φαγητό αυτό να έχει ελαφριά γεύση, εκεί είναι η μαγεία του.

Μετά αδειάζουμε την κρέμα γάλακτος μέσα στην κατσαρόλα με το κοτόπουλο και ανακατεύουμε ήρεμα αφού έχουμε χαμηλώσει και την θερμοκρασία στο "μάτι" της κουζίνας μας.

Οσο ετοιμάζουμε το κοτόπουλο αρχίζουμε να βράζουμε το νερό για να ετοιμάσουμε και το ζυμαρικό μας, στην περίπτωσή μας τις Pappardelle. Γιατί το ζυμαρικό αυτό, απλά γιατί είναι πολύ πλατύ και κρατάει πολύ σάλτσα.  Και είναι και πολύ εύκολο να το διαχειριστεί κανείς με το πηρούνι του, απλά τυλίγοντας μία γύρω από αυτό και προσθέτοντας ένα κομμάτι κοτόπουλο στην άκρη του.
Αφού βράσει το νερό, προσθέτουμε τις φωλιές των Pappardelle και βράζουμε όσο λέει η συσκευασία τους.  ΠΡΟΣΟΧΗ δοκιμάστε τις όσο βράζουν και αν σας αρέσουν τα ζυμαρικά σας να "κρατάνε" λίγο βγάλτε τις λίγο πιό νωρίς. 

Ο λόγος που προτείνουμε να τις βγάλετε λίγο πιό νωρίς είναι γιατί πολύ απλά αφού βγάλουμε τις Pappardelle από το καυτό νερό που τις βράσαμε τις ρίχνουμε μέσα στην κατσαρόλα με το κοτόπουλο και την κρέμα γάλακτος και τις ανακατεύουμε με προσοχή και τρυφερές κινήσεις.   Αν τις έχουμε βράσει πολύ κόβονται πολύ εύκολα.  Αντίθετα αν τις αφήσουμε να "ησυχάσουν" μέσα στην σάλτσα και το κοτόπουλο και να προσθέσουν λίγο χρόνο στο βράσιμό τους μέσα στην χλιαρή ακόμη κατσαρόλα, χωρίς όμως να σφίξουν και να στεγνώσουν την σάλτσα, θα έχουμε ένα πραγματικά λιμπιστικό αποτέλεσμα.  Πολλοί προτείνουν να ρίξουμε και μέρος της τριμμένης παρμεζάνας από τώρα για να "μελώσει" το μείγμα. Προσωπικά δεν το κάνω καθώς προτιμώ να το κάνω αυτό στο πιάτο μου.

Και ΝΑ το αποτέλεσμα σερβισμένο στο πιάτο!!!  Με μπόλικη φρεσκοτριμμένη αρωματική παρμεζάνα και μαύρο πιπέρι φρέσκο φρέσκο και καυτερό από τον μύλο του.   Αν θέλετε ταιριάζει πολύ και το χοντροτριμμένο ή ακόμη καλύτερα μόλις ίσα ίσα ζουληγμένο μέσα στο γουδί μαύρο πιπέρι. Δυστυχώς δεν είχα πρόχειρο για την φωτογράφιση...

και τι καλύτερο για να συνοδεύσει αυτό το απλό στην γεύση αλλά τόσο πλούσιο στην υφή και τα αρώματα πιάτο από ένα κρύο, ξηρό Ασύρτικο Σαντορίνης????

ΣΧΟΛΙΑ....

Πολλές συνταγές που θα διαβάσετε για την σάλτσα Alfredo έχουν διάφορα μπαχαρικά μέσα στην απλή αυτή σάλτσα.  Σε άλλες συνταγές θα συναντήσετε γαρίδες, μοσχάρι και διάφορα άλλα.   Δοκιμάστε τις και αυτές αν θέλετε.  Προσωπικά η απλή εκδοχή της, ακόμη και χωρίς το κοτόπουλο καν, με κάλυψε γευστικά.
Αντιμετωπίστε της σαν μία πολύ όμορφη γυναίκα.  Απολαύστε την μόνον με αυτά που της έδωσε ο Θεός ή η Φύση, χωρίς περιττά τελικά στολίδια που απλά μπερδεύουν την απόλαυση και για τους δύο. Οπως αξίζει στην πραγματική ομορφιά.  Απλά και εκτιμώντας ο΄τι πραγματικά δικό της έχει να δώσει.
 Και αν με τον καιρό αρχίσετε να θέλετε κάτι διαφορετικό????
τότε προσθέστε ο΄τι σας ταιριάζει ή εξάπτει την φαντασία σας.
 Η' πειραματιστείτε....  (εντάξει ίσως όχι και μέχρι τον freddo espresso μέσα στην κατσαρόλα...)

Κάτι να καίει !!!! Ή αλλιώς πρόταση για σπιτικό "ταμπάσκο"

Σήμερα ας ασχοληθούμε με κάτι καυτερό και εύκολο

 και αν σας αρέσουν αυτές οι γεύσεις σίγουρα θα το αγαπήσετε

 Σπιτικό "ταμπάσκο" !!!!

ΠΩΣ και ΓΙΑΤΙ?

 Κατακαλόκαιρο και σίγουρα σε πολλούς από εμάς η ιδέα και μόνον του καυτερού φαγητού ακούγεται όχι μόνον παράξενη αλλά έως και διεστραμμένη....

Και όμως το καυτερό φαγητό βοηθά στην εφίδρωση και η εφίδρωση βοηθά στην αποβολή θερμότητας από το σώμα αλλά και χαρίζει αίσθηση δροσιάς, ιδίως όταν φυσά έστω και ένα ανεπαίσθητο καλοκαιρινό αεράκι, ακόμη και χλιαρό.

ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ

Το ότι το καυτερό φαγητό βοηθά στο να δροσιστείς όταν κάνει ζέστη δεν το πίστευα μέχρι που σε ταξίδι στην Τυνισιακή Σαχάρα τον Αυγουστο του 1993 βρεθήκαμε χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα (χαλασμένες γεννήτριες) στην όαση του Κσαρ Γκιλαέν με θερμοκρασίες λίγο πάνω από τους 50 βαθμούς Κελσίου υπό σκιά.  Ακόμη και το νερό ήταν δυσάρεστο σχεδόν να το πιείς κοντά σε αυτή την θερμοκρασία.   Και περιέργως η καυτερή τοπική σάλτσα η "χαρίσα" έδινε έναν τρόπο να αποκτήσει κανείς κάποια αίσθηση δροσιάς.  (ευτυχώς ερχόταν και το βράδυ και την επομένη ημέρα οι γεννήτριες επισκευάσθηκαν...)

Τα καυτέρα φαγητό και μπαχαρικά πάντα ήταν μέσα στα πράγματα που μου άρεσαν. Ετσι όταν πριν από τρια χρόνια ένας καλός φίλος εδώ στον Ωρωπό μου έδωσε μερικές γλάστρες με φυτά κάποιας γαλλικής ποικιλίας πολύ καυτερών πιπεριών ενθουσιάσθηκα πρώτα από το να βλέπω τα φυτά αυτά να μεγαλώνουν, να ανθίζουν και σιγά - σιγά να δημιουργούν τις πιπερίτσες πράσινες στην αρχή, μετά μαύρες και στο τέλος κατακόκκινες σαν την αμαρτία, αλλά και την απόλαυση ε?, προσωποποιημένη.

Δυστυχώς τα φυτά αυτά δεν κράτησαν μέχρι και φέτος όλα, καθώς για κάποιον περίεργο λόγο γενικότερα οι καυτερές πιπεριές σε όλους τους γνωστούς πέρυσι μαράθηκαν και μόνον ελάχιστα φυτά γλύτωσαν.  Φέτος από όλες τις γλάστρες τελικά σώθηκε μόνον μία η οποία όμως, ευτυχώς, φαίνεται να βγάζει αρκετές πιπερίτσες.  Μένει μόνον να δούμε πόσο καυτερές θα είναι.
Ενα μυστικό που μου είπαν και ελπίζω να είναι σωστό είναι ότι δεν βάζουμε μη καυτερές πιπεριές κοντά σε καυτερές καθώς όπως φαίνεται επικονιάζονται μεταξύ τους και τελικά νικά το γονίδιο της μη καυτερής μετατρέποντας και τις καυτερές σε μη καυτερές.

Πίσω στα δικά μας όμως.

Φέτος το ένα φυτό άρχισε να ανθίζει κανονικά και τελικά προ ημερών είχαμε φτάσει σε αυτό το σημείο με τις πιπερίτσες να αρχίζουν να σχηματίζονται κανονικά, να έχουν πάρει το αρχικό τους πράσινο χρώμα και μία εξ αυτών να έχει γίνει ήδη μαύρη (το δεύτερο χρώμα που αποκτούν πριν γίνουν σταδιακά κόκκινες).

και εδώ η λεπτομέρεια της μία πιπερίτσας που είχε μαυρίσει

Σήμερα μετά από τέσσερις μόνον ημέρες η μαύρη πιπερίτσα άρχισε να παίρνει επιτέλους το λάγνο και αμαρτωλό της κόκκινο χρώμα

και δεν σας κρύβω ότι ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΘΗΚΑ !!!!

εκτός από την μαγεία του να βλέπεις την Φύση να λειτουργεί και να παράγει καρπούς και μόνον το θέαμα της μικρής αυτής πιπερίτσας έφερε συνειρμούς γευστικών απολαύσεων που σίγουρα μπορείτε να αντιληφθείτε, να μοιραστείτε και να συναπολαύσετε όσοι αγαπάτε την γεύση του καυτερού και ιδίως την γεύση της καυτερής πιπεριάς.

ΜΑ ΚΑΛΑ?  ΣΠΙΤΙΚΟ "ΤΑΜΠΑΣΚΟ"?

Εντάξει δεν είναι "ταμπάσκο", ούτε προσπαθεί να γίνει.  Μπορεί να γίνει αλλά αυτό θέλει πολύ χρόνο και δεν νομίζω ότι πολλοί από εσάς έχετε την διάθεση να αφιερώσετε κάτι τέτοιο, ή τον μπελά που χρειάζεται για να φτάσετε στο ίδιο αποτέλεσμα από πλευράς, γεύσης και κυρίως υφής.

Ομως πιστεύω ότι και αυτή η γρήγορη και εύκολη μέθοδος παρασκευής καυτερής, ιδιαίτερα γευστικής σάλτσας θα σας ικανοποιήσει και θα σας κάνει να καμαρώνεται για το ότι την φτιάξατε μόνοι σας. Είμαι σίγουρος ότι θα την προσαρμόσετε ακριβώς στην δική σας γεύση και θα την απογειώσετε ακόμη περισσότερο.

Ο τρόπος παρασκευής της είναι απλός καθώς το μόνο που χρειάζεστε είναι ένα μπλέντερ χειρός, εκτός φυσικά και αν θέλετε να κάνετε μεγάλη ποσότητα οπότε θα χρειαστείτε μία μεγαλύτερη κουζινομηχανή.  Θα πρότεινα όμως να πειραματισθείτε πρώτα και μετά αφού βρείτε τις αναλογίες των συστατικών που σας αρέσουν να κάνετε την μεγαλύτερη ποσότητα.

Ενα ακόμη μυστικό είναι πως όσο παλαιώνεται η σάλτσα αυτή τόσο πιό μεστή γεύση αλλά και υφή αποκτά. Οπότε προτείνω να επενδύσετε σε χρόνο και να αφήσετε κάποια ικανή ποσότητα να παλαιωθεί σε κάποιο ράφι της κουζίνας σας.

Ας δούμε τι "καλούδια" θα χρειαστούμε.....

Απλά και εύκολα πράγματα που τα βρίσκουμε παντού χωρίς δυσκολία.

Καυτερές πιπερίτσες.  Φρέσκες ή ξερές, ο΄τι υπάρχει διαθέσιμο.  Για την δική μου φετινή σάλτσα θα περιμένω να μαζέψω όλες τις πιπερίτσες που θα βγάλει το ένα φυτό που σώθηκε από την περσινή καταστροφή.  Θα κρατήσω σπόρους από δύο πιπερίτσες και άλλες δύο θα τις ξεράνω για να υπάρχουν ως διασφάλιση της συνέχειας του φυτού.  Τις υπόλοιπες θα τις χρησιμοποιήσω για το σπιτικό "ταμπάσκο" μου και θα προσθέσω, αφού είναι αναγκαίο λόγω της μικρής αναμενόμενης φετινής παραγωγής, και άλλες, μάλλον ξερές.

Η μόνη διαφορά ανάμεσα στις ξερές και τις φρέσκες είναι ότι οι φρέσκες τείνουν να δίνουν λίγο περισσότερο άρωμα αν και αυτό μπορεί να είναι και απλά μία ιδέα μου και να μην ισχύει τελικά.

Το δεύτερο συστατικό που θα χρειστούμε είναι απλό ψιλό αλάτι.   Δεν χρειάζεται κάτι "εξωτικό" ή περίεργο. Απλό θαλασσινό αλάτι.

Και τέλος το τρίτο βασικό και απαραίτητο συστατικό είναι καλό, δυνατό κρασόξυδο.  Αξίζει να επενδύσετε σε ένα καλό δυνατό (οξύτητας πάνω από 4, καλύτερα 5 ή 6) κρασόξυδο.  Αυτό μαζί με τις καυτερές πιπεριές θα χτίσουν τα γευστικά θεμέλια της σάλτσας μας.

Για να συμπληρώσετε την γεύση μπορείτε να βάλετε ζάχαρη.  Προσωπικά προτιμώ την μαύρη ζάχαρη μιάς και δίνει εξαιρετικά βαθύτερο χρώμα στο κόκκινο της σάλτσας. Η ζάχαρη αυτή έχω διαπιστώσει ότι χαρίζει και κάτι ιδιαίτερο και ξεχωριστό στην σάλτσα με την μυρωδιά και γεύση της.  Και τέλος διαλύεται και πολύ εύκολα χωρίς να έχει τάση να κάτσει στον πάτο του μπουκαλιού.

Φυσικά μπορείτε να βάλετε και καφέ ή λευκή ζάχαρη.  Αυτό θα το κρίνετε και θα το αποφασίσετε εσείς πειραματιζόμενοι έτσι ώστε να φέρετε την πρόταση αυτή για την σάλτσα "ταμπάσκο" στο δικό σας γούστο.

Αλλες προτάσεις για συμπλήρωμα και περαιτέρω εξατομίκευση της σάλτσας είναι να βάλετε λίγη καπνιστή πάπρικα, ή υγρό καπνό, λίγο σκόρδο (σε σκόνη ή φρέσκο ψιλοκομμένο, το μπλέντερ θα το διαλύσει άλλωστε και το φρέσκο), λίγο κάρυ, ή λίγο κουρκουμά, λίγο τσιμένι (το έτοιμο μπαχαρικό που μπαίνει στα σουτζούκια ή στον παστρουμα, αν σας αρέσει η γεύση αυτή). Οποιοδήποτε σχετικό αρωματικό μπορεί να "δέσει" ακόμη περισσότερο την βασική σάλτσα αυτή στην γεύση σας ή να την κάνει να ταιριάξει περισσότερο με κάποιο συγκεκριμένο φαγητό.  Μπορείτε κάλλιστα να φτιάξετε μία μεγάλη ποσότητα της βασικής σάλτσας με τα τρία συστατικά (καυτερές πιπεριές, ξύδι και αλάτι) και μετά να τραβήξετε μικρότερες ποσότητες και ξεχωριστά να φτιάξετε μία εξατομικευμένη ποσότητα που θα έχει και ζάχαρη (ή μπορεί και μέλι αντί για ζάχαρη?), ή σκόρδο, ή καπνιστό, ή κάρυ, ή τσιμένι, ή πηχτή σάλτσα σόγιας (εκεί απλά προσέξτε γιατί έχει ήδη αλάτι η βασική σάλτσα, ίσως να αξίζει να πειραματισθείτε για την εκδοχή της σάλτσας και με σόγια από την αρχή...)

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΤΗΣ "ΒΟΜΒΑΣ"  

 Απλά ρίχνουμε τις καυτέρες πιπεριές και ΛΙΓΟ από το ξύδι στο μπλέντερ και διαλύουμε το μείγμα όσο περισσότερο μπορούμε.  Προσθέτουμε μετά και το αλάτι προσέχοντας να φέρουμε το μείγμα σε μία ισορροπία πυκνότητας και χρώματος.  Δεν βάζουμε πολύ αλάτι καθώς μπορούμε πάντα να προσθέσουμε μετά όσο θέλουμε.  Προσθέτουμε ξύδι μέχρι να γίνει το μείγμα μας αρκετά ρευστό.  Υπολογίστε μία γεμάτη χούφτα καυτερές πιπεριές φρέσκες ή μιάμιση χούφτα ξερές για ένα ποτήρι του νερού γεμάτι ξύδι. Αλάτι γύρω στην μία κουταλιά. Αυτά για να δημιουργηθεί η βάση.  Μετά προσθέτετε όσο ξύδι ή αλάτι θέλετε.

Ο σκοπός μας είναι να γίνει το μείγμα λεπτόρευστο αλλά όχι υδαρό.

Το βασικό μείγμα "κάθεται", ιδίως όταν είναι φρέσκο.  Για αυτό και καλό είναι να ανακατεύετε το μπουκάλι πριν την χρησιμοποιήσετε.

Οσο περισσότερο κάτσει  ο χρόνος την βοηθά να δέσει.

Τα σποράκια από τις πιπεριές φαίνονται καθώς δεν διαλύονται εντελώς. Μπορεί και να μην διαλυθούν καθόλου αν προσθέσατε περισσότερο ξύδι στην αρχή και το μείγμα δεν έγινε αρκετά πηχτό για να τα διαλύσουν οι λεπίδες του κόφτη του μπλέντερ.  Κακό δεν κάνει αυτό και μάλιστα προσωπικα προτιμώ να τα βλέπω.  

Ετσι κάνουμε το βασικό μείγμα.   Απλά και εύκολα.

Μετά μπορείτε να "παίξετε" με όλους τους τρόπους που είπαμε πιό πάνω.

Ελπίζω να σας αρέσει η πρόταση αυτή και πειραματιζόμενοι να την ευχαριστηθείτε ακόμη περισσότερο.

Καλή όρεξη και με προσοχή!!!!

 

ΜΑΡΜΕΛΑΔΑ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ ή πώς τίποτε δεν πάει χαμένο!!!

Μα καλά,  μαρμελάδα πορτοκάλι στο μεσοκαλόκαιρο βρε χαμένο κορμί σε λένε κι αλήτη?????.... 
θα ρωτήσετε και δικαιολογημένα....

ελάτε όμως που όλα οφείλονται στην φιλοσοφία reuse, repair, recycle.....

και όχι δεν θα επισκευάσουμε, ούτε θα ανακυκλώσουμε πορτοκάλια.  Απλά θα ξαναχρησιμοποιήσουμε κάτι που αλλιώς συνήθως πετάμε.  Και με τον τρόπο αυτό όχι μόνον το ξαναχρησιμοποιούμε αλλά το απολαμβάνουμε κιόλας, ίσως και περισσότερο από ότι αρχικά!!!!

Πάμε λοιπόν να δούμε τι έχουμε για σήμερα στην ενότητα "κοψίδια" (και αυτό και αν δεν έχει σχέση με την συμβατή έννοια της λέξης, αν και έχει ΠΟΛΥ κόψιμο και χρήση μαχαιριού)

ΜΑΡΜΕΛΑΔΑ ΞΑΝΑΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΜΕΝΩΝ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙΩΝ λοιπόν.

Δεν ξέρω για εσάς αλλά στα δικά μου αυτιά ακόμη αντηχεί η φωνή της μητέρας να λέει στον υπογράφοντα και στον αδελφό του: "Παιδιά ελάτε να πιείτε την πορτοκαλάδα σας".
Το ίδιο και η πρώην σύζυγός μου στον γιό μας.
Και όλοι μας συνήθως αντιδρούσαμε κάνοντας ότι δεν ακούσαμε στο πρώτο κάλεσμα και μουρμουρίζοντας πηγαίναμε σε κάποιο από τα επόμενα. 
Αυτό γιατί συνήθως η πορτοκαλάδα ήταν αρκετά ξινή και σπάνια γλυκιά.  Την πίναμε όμως γιατί "κάνει καλό" (προφανώς στους αγρότες και τους παραγωγούς των πορτοκαλιών...., άντε και γιατί έχει βιταμίνη C)

Kάποια στιγμή λοιπόν προ ετών συζητώντας με την πρώην σύζυγο  ανέφερα ότι η αγαπημένη μου μαρμελάδα είναι η αγγλική γλυκοπικρόξινη πορτοκαλιού και ούσα εξαιρετική μαγείρισα και νοικοκυρά αποφάσισε να φτιάξει κάτι σχετικό.  Αυτή λοιπόν είναι η δική της πρόταση για κάτι τέτοιο.
Ούσα καλή μητέρα και σύζυγος ΦΥΣΙΚΑ και μας κυνηγούσε για την πρωϊνή πορτοκαλάδα.
Και έχοντας και καλό φίλο και συνάδελφο Land Roverά παραγωγό πορτοκαλιών (και λοιπών φρούτων και άλλων προϊόντων, γειά σου Ηλία αν το διάβασεις!!!) βρισκόμασταν στην θέση του να γεμίζουμε διαρκώς το δοχείο απορριμάτων της κουζίνας και με πολλές πορτοκαλόφλουδες....
Μιάς και η βασική συνταγή για την γλυκοπικρόξινη μαρμελάδα πορτοκάλι βασίζεται κυρίως στην φλούδα του πορτοκαλιού έπεσε η ιδέα της χρησιμοποίησης ακριβώς αυτών των κομματιών του πορτοκαλιού που αλλιώς έφευγε σαν άχρηστο.
Ετσι λοιπόν από ένα σημείο και πέρα τα πορτοκάλια πλένονταν πριν κοπούν και στειφθούν και οι πορτοκαλόφλουδες έμπαιναν σε μία σακκούλα και μετά στον καταψύκτη μέχρι να μαζευθούν αρκετές ώστε να μπορεί να γίνει μία κατσαρόλα μαρμελάδας.
 (όσους σας παραξενέψει το "στειφθούν" με "ει" ρίξτε μιά ματιά εδώ:https://e-didaskalia.blogspot.gr/2014/06/blog-post_9242.html
όπως και στα λεξικά Μπαμπινιώτη και Δημητράκου)

Αρχίζαμε λοιπόν από αυτό, δηλαδή πορτοκαλόφλουδες σε μορφή κούπας, παγωμένες από τον καταψύκτη.

Μετά από πολλές πορτοκαλόφλουδες που έχουν κοπεί από τα χέρια μου (εντάξει και μερικά κοψίματα σε δάκτυλα...) κατέληξα πως είναι ευκολότερη η όλη διαδικασία όταν οι πορτοκαλόφλουδες έχουν αρχίσει να ξεπαγώνουν τόσο ώστε να μπορούν να πιεστούν χωρίς να σπάνε αλλά δεν έχουν αρχίσει να ξεπαγώνουν και να μαλακώνουν αρκετά.  Με τον τρόπο αυτό δεν διαλύονται και περιέργως κόβονται και πολύ πιό εύκολα με ένα ψιλό πριονωτό μικρό μαχαίρι φαγητού.  Μπορείτε να δείτε στην πιό κάτω φωτογραφία δύο διαφορετικά είδη τέτοιων μαχαιριών. Προσωπικά προτιμώ αυτό με τα πιό ψιλά δοντάκια.
Αρχίζουμε λοιπόν πιάνοντας την πορτοκαλόφλουδα και πιέζοντάς την έτσι ώστε να διπλώσει και να έχουμε την κορυφή της με το σημείο του στήριξης του κοτσανιού ή τον "πωπό" του πορτοκαλιού προς τα έξω έτοιμο για να το κόψουμε .

 Στην πιό κάτω φωτογραφία βλέπουμε πού κόβουμε το "καπάκι" ή τον "πωπό" της πορτοκαλόφλουδας (ανάλογα με το αν το μισό του πορτοκαλιού που κρατάμε είναι το επάνω ή το κάτω)

Βλέπουμε λοιπόν ότι κόβοντας το επάνω τμήμα της πορτοκαλόφλουδας έχουμε ένα ίσιο κόψιμο το οποίο σχηματίζει ένα V όταν η πορτοκαλόφλουδα σταθεί όρθια

αλλά το οποίο μας δίνει μία ευθεία τομή όταν θελήσουμε να την κόψουμε σε λεπτές φέτες!!!

 

Αν κόψουμε την πορτοκαλόφλουδα σε δύο κομμάτια, όπως στην φωτογραφία τότε κόβουμε σε λεπτές φέτες πρώτα το ένα κομμάτι...

 και μετά το δεύτερο

Φυσικά πετάμε την "κορυφή" ή τον "πωπό" (ξαναχρησιμοποιούμε αλλά μην το παρακάνουμε ε?)
και κόβουμε τις λεπτές φέτες σε "κυβάκια"

Για να πάρετε μία ιδέα της ποσότητας που μπορεί να παραχθεί με τις πιό κάτω πορτοκαλόφλουδες (καθαρισμένες από "κορυφές" και "πωπούς")

μαζέψαμε τόσα "κυβάκια" πορτοκαλιού για μαρμελάδα

Ο καταψύκτης και οι πορτοκαλάδες να είναι καλά λοιπόν και πορτοκαλόφλουδες μαζεύονται πολλές.  Οταν βρίσκεται ο χρόνος και η διάθεση οι πορτοκαλόφλουδες με την βοήθεια ενός μαχαιριού κόβονται και τελικά βρισκόμαστε να έχουμε σακκούλες από πορτοκαλί "χρυσό" έτοιμο για μαρμελαδοποίηση.

Το μόνο που χρειαζόμαστε μετά είναι τα "κυβάκια" του πορτοκαλί "χρυσού" παγωμένα από τον καταψύκτη....

και απλή κρυσταλλική ζάχαρη από το παντοπωλείο ή το σουπερ μαρκετ (και ΟΧΙ ΔΕΝ ΣΑΣ ΒΑΖΩ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΖΑΧΑΡΗΣ, ξέρετε πώς είναι, αλλιώς δεν θα ήσασταν περίεργοι να διαβάσετε κάτι στο blog αυτό ε?)

Η διαδικασία ετοιμασίας της μαρμελάδας είναι απλούστατη.
Βάζετε τους "κύβους" πορτοκαλόφλουδας που με τόσο κόπο και υπομονή κόψατε να βράσουν σε αρκετό νερό.   Ανάλογα με το πόσο πικρή και ιδιαίτερα δυνατή ως γεύση θέλετε την μαρμελάδα σας τις βράζετε και πετάτε το νερό. Βράζετε, στραγγίζετε και ξαναβράζετε σε καινούργιο φρέσκο νερό όσες φορές σας καλύψει γευστικά το αποτέλεσμα. Προσωπικά αυτό προτιμώ να γίνεται γύρω στις τρεις (3) φορές.  Μετά στραγγίζουμε τα "κυβάκια" από το νερό και ξεκινά η διαδικασία παρασκευής της μαρμελάδας.

Υπολογίζετε περίπου το βάρος των "κύβων" πορτοκαλόφλουδας και θα χρειαστείτε στην αρχή ίδιο συν 1/3 ακόμη βάρος κρυσταλλικής ζάχαρης.

Ριξτε περίπου το 1/3 της ζάχαρης στον πάτο της κατσαρόλας.
Μετά ρίχνετε το μισό από τα "κυβάκια" βρασμένης πλέον πορτοκαλόφλουδας.
Ρίχνετε το δεύτερο από τα τρία μέρη της κρυσταλλικής ζάχαρης.
Ρίχνετε και το υπόλοιπο μισό από τα "κυβάκια" βρασμένης πορτοκαλόφλουδας
Σκεπάζετε με το τελευταίο τρίτο της κρυσταλλικής ζάχαρης και αν χρειαστεί χρησιμοποιείτε και το παραπάνω 1/3 ζάχαρης που είπαμε να έχετε πρόχειρη μήπως χρειαστεί τώρα ή και σε επόμενο βήμα της ετοιμασίας της μαρμελάδας (το λέμε από τώρα για να μην τρέχετε σαν την άδικη κατάρα να βρείτε παραπάνω ζάχαρη μέσα στο βράδυ...)

Αφήνετε τα "κυβάκια" και την ζάχαρη να γνωριστούν και να ανταμώσουν τα λάγνα τους συστατικά για μία με δύο ημέρες.  ΝΑΙ για τόσο, καλά το διαβάσατε.  Καλό είναι να σκεπάσετε την κατσαρόλα όχι με το καπάκι της αλλά με ένα πανί ή ψιλή σίτα για να μην πάνε έντομα ή ο'τιδήποτε άλλο αλλά και για να "αναπνέει" το μείγμα όσο ζυμώνεται.  Καλό επίσης είναι να μην το βλέπει απευθείας ο ήλιος, ούτε όμως χρειάζεται να το βάλετε και σε σκιά.  Επάνω στο τραπέζι ή στον πάγκο της κουζίνας είναι μιά χαρά εκτός και αν μπορεί κανείς να κάνει και ηλιοθεραπεία εκεί κάποια ώρα της ημέρας.

Οταν περάσουν οι μία με δύο ημέρες βάζετε την κατσαρόλα σε σιγανή φωτιά στην κουζίνα και αρχίζει η διαδικασία θερμικής επεξεργασίας.  Στην ουσία λυώνουμε την ζάχαρη και ζεσταίνουμε το μείγμα αργά και σταθερά μέχρι να αρχίσει να "δένει" όσο θέλουμε.
Προσοχή μόνον γιατί όσο είναι ζεστό είναι πολύ πιό λεπτόρευστο από όσο πραγματικά γίνεται όταν βρεθεί και πάλι σε θερμοκρασία περιβάλλοντος.
Προσοχή επίσης να μην κολλήσει/καεί στον πάτο της κατσαρόλας.  Είναι καλό να γυρίζετε το μείγμα τρίβοντας ταυτόχρονα και τον πάτο της κατσαρόλας κατά προτίμηση με μία πλατιά ξύλινη σπάτουλα.
Και ΣΙΓΑΝΗ ΦΩΤΙΑ στο μάτι της κουζίνας (στο 2 αν έχει 6 σκάλες, άντε στο 3 αν είσαστε από πάνω και γυρίζετε το μείγμα με την ξύλινη σπάτουλα συχνά)

Ενα ακόμη μυστικό είναι ότι μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και τα υπόλοιπα που μένουν στον στίφτη. Μπορείτε και αυτά να τα βάζετε μέσα σε ένα δοχείο (εξυπηρετούν ιδιαίτερα και κλεινουν ερμητικότατα τα δοχεία από τις συσκευασίες κιλού των γιαουρτιών).  Προσοχή μόνον να μην ξεχάσετε να βγάλετε τα κουκούτσια!!!!

Το αποτέλεσμα είναι μία πιστεύω πολύ γευστική, ελαφρά πικρίζουσα αλλά πολύ αρωματική μαρμελάδα πορτοκαλιού που τρώγεται μόνη της ή επάνω στο ψωμί, σε μπισκότα ή κουλουράκια, σαν γέμιση σε γλυκά, κρουασάν, τάρτες ή τούρτες, μαζί με παγωτό και με όποιον άλλον τρόπο μπορεί να σας ταιριάξει γευστικά.
Μην ξεχάσετε να την δοκιμάσετε και ψιλοκαψαλισμένη με καμινέτο υγραερίου επάνω σε όποιο φαγώσιμο την βάλετε ως συνοδεία.  Η γεύση της απογειώνεται όταν ψιλοκαψαλιστεί έτσι.  (μην την κάψετε βέβαια.....)
Και για να σας τρελλάνω δοκιμάστε το με πολύ λίγη από την μαρμελάδα αυτή (ιδίως αν δεν τις έχετε αλλάξει πολλά νερά στην αρχή) πασπαλισμένη επάνω από χοντρά κομμένο (γύρω στα 2 εκατοστά πάχος η κάθε φέτα) βραστό ή βραστό και καπνιστό ζαμπόν.

Σε επόμενο άρθρο θα ασχοληθούμε και με το πώς μπορεί να γίνει και παλαιωμένο ποτό πορτοκάλι.

Καλή διασκέδαση και κυρίως καλή σας όρεξη!!!!

Ενας τόνος 10 κιλά και πώς "τακτοποιήθηκε" σε όμορφες αναμνήσεις....

Βρισκόμαστε πίσω στον Αυγουστο του 2013.

Επίσκεψη στην Βαρβάκειο Ψαραγορά με σκοπό να αγορασθούν τονάκια.  Η αρχική ιδέα ήταν τονάκια στο φούρνο με σάλτσα ντομάτας, κάπαρη, μαϊντανό και γαλέττα.

Ελα όμως που αντί για τονάκια (που υπήρχαν πολλά, φρέσκα, πανέμορφα και ό'τι πρέπει για τον αρχικό σκοπό) βρεθήκαμε φάτσα με φάτσα με έναν αγέρωχο, κοτσωνάτο, στρουμπουλό αλλά καλογυμνασμένο ΔΕΚΑΚΙΛΟ τόνο ψαρεμένο προ ωρών από τα νερά της Μυτιλήνης!!!!   και μάλιστα δεκάκιλο αν και καθαρισμένο από τα εντόσθια!!!

Σίγουρα μιά τέτοια ευκαιρία δεν αφήνεται να πάει χαμένη και αμέσως βρέθηκε στις σακκούλες του να ταξιδεύει προς Ωρωπό με την "καμήλα"  (αυτό θα δούμε τι είναι σε άλλη ανάρτηση... περί ταξιδίων και μέσων ταξιδιού)

Φυσικά δεν μπορούσαμε να μην βγούμε μία φωτογραφία πριν αρχίσει η επεξεργασία του.

Σκέφτηκα να σας παρουσιάσω και μία φωτογραφία με τους δυό μας μαζί αλλά είπα καλύτερα να μην κάψουμε τις οθόνες σας με την ομορφιά του υπογράφοντος....

Αντί της συνηθισμένης διαδικασία κοψίματος τέτοιου ψαριού σε κάθετες φέτες τελικά υιοθετήθηκε η άποψη να τεμαχισθεί σύμφωνα με τα γιαπωνέζικα πρότυπα, δηλαδή σε φιλέτα έτσι ώστε κάποια να ετοιμασθούν και για κανονικό "σούσι" ή και για "σούσι" με ρύζι και φύκι/nori.

Αν και ακούγεται πιό μπελαλίδικο τελικά με υπομονή και σάλιο και με ένα καλοακονισμένο μαχαίρι και χωρις τον μπαλτά της φωτογραφίας όλα έγιναν εύκολα και σχετικά γρήγορα.
 (ΟΚ, αστειευομαι, χωρίς σάλιο.  Αυτό επίσης ανήκει σε άλλη ενότητα, ως ανέκδοτο ίσως μαζί με τα "ξύδια" για να ευθυμίσουμε ακόμη περισσότερο κάποια άλλη στιγμή στο άμεσο μέλλον)

Το μυστικό είναι να κοπεί το κεφάλι στο "κολλάρο" που κάνουν τα κόκκαλα στα εμπρός πτερύγια

και μετά στην ράχη

και τέλος αν θέλετε μία ακόμη τομή στο μέσο κάθε φιλέτου κατά τον διαμήκη άξονα του ψαριού δηλαδή κατά μήκος της σπονδυλικής στήλης. Οι Ιάπωνες ακολουθούν αυτή την τακτική αλλά εκείνη την φορά προτίμησα να κόψω τα φιλέτα κάθε πλευράς μονοκόμματα και να τα χωρίσω σε πάνω (ράχης) και κάτω (κοιλιάς) αργότερα.
Την επομένη φορά θα δούμε και την αμιγώς "γιαπωνέζικη" τεχνική για την εξαγωγή τεσσάρων φιλέτων.  Αυτό γίνεται για να μένουν ξεχωριστά τα φιλέτα από την περιοχή της κοιλιάς του τόνου.  Τα φιλέτα αυτά θεωρούνται τα γευστικότερα και τα καλύτερα για το "σούσι" μιάς και το λίπος που υπάρχει ανάμεσα στην σάρκα της δίνει μία πιό ιδιαίτερη γεύση και υφή, ιδίως όταν η σάρκα τρώγεται ωμή όπως στο "σούσι".

Ετσι για ενημέρωση ας δούμε και μία φωτογραφία του πώς βγήκε η σπονδυλική στήλη με την "ελληνική μέθοδο"  αφήνοντάς μας όλο το υπέροχο ψαχνό του ψαριού.

Στο τέλος είχαν μείνει όμως αυτά τα δύο υπέροχα φιλέτα μονοκόμματα φιλέτα.

Αν πρόκειται να ψήσετε τον τόνο στην φωτιά ή στο τηγάνι μπορείτε να μην βγάλετε τα λέπια από το ψάρι.  Αν πρόκειται να τον κάνετε μαγειρευτό καλό είναι να τον καθαρίσετε από τα λέπια ή και να βγάλετε το δέρμα αν δεν σας απασχολεί το να διαλυθεί λίγο η σάρκα. Αυτό όμως εξαρτάται από το αν θα ανακινήσετε το ψάρι όσο θα μαγειρεύεται.
Αν τον κάνετε στο ταψί μπορείτε και πάλι να μην καθαρίσετε τα λέπια αφού το δέρμα θα μείνει στο κάτω μέρος μιάς και δεν γυρίζουμε τα φιλέτα όσο ψήνονται.
Πάντως τα λέπια του δεν είναι σκληρά ή χοντρά και προσωπικά σπάνια τον καθαρίζω από αυτά.

Το πιατάκι που βλέπετε στην επάνω αριστερή γωνία συγκέντρωσε τα μικρά κομμάτια ψαχνού που βγήκαν από το προσεκτικότερο καθάρισμα της σπονδυλικής στήλης όπως και την αφαίρεση μικρών κομματιών ψαχνού από τα φιλέτα έτσι ώστε να είναι πιό όμορφα χωρίς κομμάτια σάρκας να εξέχουν ή να πετάγονται.

ΠΩΣ ΜΑΓΕΙΡΕΥΘΗΚΕ ΤΕΛΙΚΑ Ο ΤΌΝΟΣ?

Μία τόσο μεγάλη ποσότητα ψαριού φυσικά δεν μπορούσε να φαγωθεί αμέσως.
Τα τέσσερα φιλέτα ετοιμάσθηκαν με διαφόρους τρόπους.
Τα μικρά κομμάτια ψαχνού ετοιμάσθηκαν με τον πλέον εύκολο τρόπο.

Ο εύκολος τρόπος χωρίς μαγείρεμα.
Ιδανικός για να ετοιμάσουμε γρήγορα λίγο τόνο αλλά μόνον για όσους τρώνε το ψάρι τους χωρίς να μαγειρευθεί με θερμότητα.
Γεμίζουμε το πιάτο με τα κομμάτια τόνου με σάλτσα σόγιας.  Αν θέλουμε προσθέτουμε/διαλύουμε και λίγη σάλτσα γουαζάμπι/wasabi, αν φυσικά μας αρέσει αυτή η ιδιαίτερα καυτερή και μοναδική γεύση.
Aν από την άλλη θέλετε κάτι πιο παραδοσιακό μπορείτε να αφήσετε τα κομμάτια αυτά του ψαχνού, ή και να κόψετε λεπτές ή και ακόμη πιό παχιές λωρίδες ή φέτες ψαχνού από τα φιλέτα και να τα αφήσετε να "ψηθούν" σε ελαιόλαδο στο οποίο μπορείτε να βάλετε και λίγο σκόρδο σε φέτες, ή όποιο άλλο παραδοσιακό ελληνικό μυρωδικό χορταρικό θέλετε (λίγη ρίγανη?, μαϊντανό, καυτέρες ή όχι πιπερίτσες?)

Στην πιό πάνω φωτογραφία βλέπετε κομμάτια ψαχνών αλλά και πιό σκούρας σάρκας από τα φιλέτα άλλου τόνου που έφτιαξα προ ημερών και μαρινάρεται σε μείγμα ελαιολάδου, σπιτικού "ταμπάσκο", χοντρού πιπεριού και λίγου αλατιού μέσα σε πήλινο σκεύος

Συνήθως η ελληνική μέθοδος είναι να μένει το ψάρι ή το ψαχνό και λίγο στο αλάτι για να "ψηθεί" περισσότερο και να τραβήξει και κάποια από τα ζουμιά ή και την υγρασία της σάρκας πριν να μαριναριστεί σε λάδι και άλλα μυρωδικά. Αυτό όμως μπορούμε να το δούμε σε κάποια επόμενη συνταγή αν σας ενδιαφέρει.

Οι δύο πιο μπελαλίδικοι τρόποι με μαγείρεμα.
Α.   Ψήσιμο στα κάρβουνα ή στο τηγάνι
Β.   Ψήσιμο στον φούρνο σε πυρέξ με σάλτσα ντομάτας, κάπαρη, μαϊντανό και γαλέττα.

Α. Αρχίζουμε και πάλι από το πιό εύκολο δηλαδή το ψήσιμο στα κάρβουνα ή στο τηγάνι.
Το μυστικό είναι το μαρινάρισμα του ψαριού.  Προσωπικά προτιμώ να μαρινάρω τον τόνο με σάλτσα σόγιας μιάς και η γεύση της πιστεύω ότι δένει με το ψάρι γενικότερα και η αλμύρα της ταιριάζει με τα γευστικά ψάρια της Μεσογείου όπως ο τόνος μας. Παράλληλα το σκοτεινό χρώμα της σάλτσας σόγια τονίζει ακόμη περισσότερο το κόκκινο της μυώδους και γευστικότατης σάρκας του ψαριού αυτού.  Πιστεύω ότι ακόμη και μία ώρα συνεύρεσης του τόνου με σάλτσα σόγιας δίνει αποτέλεσμα θετικό.  Οσο περισσότερο ακόμη καλύτερα και για αυτό και προσπαθώ ο χρόνος αυτός να φτάνει ακόμη και το 24ωρο πάντα όμως μέσα στο ψυγείο και πάντα σε γυάλινο σκεύος.  Απλά δεν ξεχνάμε να γυρίσουμε το ψάρι πλευρά ανά 6ωρο ή 12ωρο για να μαριναρισθεί το ίδιο και από τις δύο πλευρές αλλά και να ρίχνουμε λίγη από την μαρινάδα και μέσα στον εσωτερικό χώρο της κοιλιάς (αν δεν το έχουμε φιλετάρει)
Αλλη μαρινάδα μπορεί να είναι με λάδι ελιάς και τα αγαπημένα μας μπαχαρικά (σκόρδο, λίγη καυτερή πιπεριά, θυμάρι ή ρίγανη, ίσως μουστάρδα σε σκόνη ή κανονική κλπ)
Προσπαθώ να μην βάζω κάτι όξινο όπως λεμόνι ή ξύδι για να μην αρχίσει η σάρκα να μαλακώνει.

Αφού μαριναρισθεί για όσο θέλουμε ή μας επιτρέπει ο προγραμματισμός μας ανάβουμε την ψησταριά μας (αν είναι με υγραέριο ή ηλεκτρικό γκριλλ θα πρέπει να ζεσταθούν πολύ καλά) ή ζεσταίνουμε καλά το τηγάνι και βάζουμε το φιλέτο του τόνου με την μεριά του δέρματος προς την θερμότητα.
Η προσωπική μου προτίμηση είναι το ψάρι να μην είναι στεγνωμένο και για αυτό συνήθως ένα φιλέτο τόνου πάχους γύρω στους 4 πόντους στο πιό χοντρό του σημείο δεν το αφήνω να ψηθεί στην σχάρα ή στο τηγάνι πάνω από 5 με 8 λεπτά.  Προσοχή οι χρόνοι είναι ενδεικτικοί και καλό είναι να τους ελέγξετε και εφαρμόσετε ανάλογα με την δύναμη της θερμότητας της ψησταριάς ή της κουζίνας/grill σας.  Δοκιμάστε τον πάντως ακόμη και έως λίγο ωμό. Σίγουρα θα σας ενθουσιάσει η γεύση του ιδίως αν το ψάρι που βρήκατε είναι πραγματικά φρέσκο.
Για συνοδεία ταιριάζει από μία όμορφη χωριάτικη (εντάξει ίσως χωρίς την φέτα αν δεν σας πηγαίνει η γεύση της μαζί με το ψάρι) έως και μία πράσινη σαλάτα.  Στο ίδιο πιάτο με τον τόνο ταιριάζουν πατάτες, ρύζι ή και απλές φέτες ψωμιού με λαδορίγανη και αλάτι και ψημμένες μαζί με τον τόνο στην σχάρα.... (η απλούστερη και προσωπικά η καλύτερη πιστεύω πρόταση)
Τί "ξύδι" ταιριάζει????   Παγωμένη μπύρα?  μιά χαρά.    Κρασί λευκό?   γιατί όχι αλλά ίσως κάτι με δυνατή και λίγο έντονη/οξύα γεύση?   Κρασί ροζέ?  ο μπαλαντέρ των γεύσεων και μιάς και πίνεται και αυτό δροσερό σίγουρα θα ταιριάζει σε μήνες ζεστούς.  Και ναι!!! δοκιμάστε τον ψητό τόνο ακόμη και με ένα κρασί κόκκινο, και τολμήστε και την "ιεροσυλία" να το έχετε δροσερό.  Και αφήστε τους someliers να λένε τα δικά τους.   Η σάρκα του τόνου έχει υφή σχεδόν παρεμφερή με του κρέατος όταν το ψάρι είναι καλό, μαριναρισθεί όμορφα και ψηθεί όπως πρέπει.....

Β. Οσο και αν φαίνεται περίεργο η πιό μπελαλίδικη πρόταση για το μαγείρεμα με ντομάτα, κάπαρη, μαϊντανό και γαλέττα θα χρειαστεί λιγότερη περιγραφή και δεν θα σας κουράσει τόσο όσο η "απλή" της σχάρας/τηγανιού.
Απλά αγοράζουμε μία έτοιμη σάλτσα ντομάτας, κόβουμε σε κύβους μία φρέσκια ντομάτα χωρίς να την έχουμε ξεφλουδίσει πριν, την αδειάζουμε σε ένα μπόλ, προσθέτουμε όση κάπαρη μας κάνει κέφι (προσωπικά μου αρέσει και βάζω μπόλικη καθώς η αλμύρα και η οξύτητά της ταιριάζει στην γεύση μου). Τέλος βάζουμε και κάμποσο ψιλοκομμένο μαϊντανό για να δώσει γεύση. Αν σας αρέσει το σκόρδο βάλτε άφοβα, πιστεύω ότι ταιριάζει επίσης και όταν φτιάχνω το φαγητό αυτό δεν το ξεχνώ.
Αλάτι μην βάλετε μιάς και η κάπαρη έχει το δικό της.  Πιπέρι όσο σας αρέσει ή εναλλακτικά μπούκουβο ή καυτερές ψιλοκομμένες πιπερίτσες.
Εννοείτε ότι αν έχουμε χρόνο και διάθεση μία σπιτικά φτιαγμένη σάλτσα ντομάτας έχει ακόμη καλύτερη γεύση σαν βάση για το φαγητό αυτό.
Ρίξτε λίγο λάδι ελιάς στο πυρέξ και βάλτε και λίγη γαλέττα έτσι ώστε να μην φαίνεται το γυαλί του πυρέξ. Ακόμη καλύτερα βάλτε αρκετή γαλέττα στο σημείο που θα ακουμπήσει το δέρμα του ψαριού
έτσι ώστε και να το στηρίζει όσο θα ψήνεται το φαγητό αλλά και να βοηθήσει στο να βγει εύκολα το φιλέτο σε ένα κομμάτι χωρίς να σπάσει.  Αφού τακτοποιήσουμε τα φιλέτα επάνω στην γαλέττα μέσα στο πυρίμαχο σκεύος ρίχνουμε την πηχτή σάλτσα με τα κομμάτια φρέσκιας ντομάτας, την κάπαρη, τον ψιλοκομμένο μαϊντανό και όποια άλλα μυρωδικά/μπαχαρικά μας αρέσουν ως συμπλήρωμα γεύσης. Τέλος προσθέτουμε και άλλη, αρκετή, γαλέττα επάνω από την σάλτσα και το βάζουμε για ψήσιμο.   Γύρω στα 30 με 40 λεπτά ανάλογα με τον φούρνο σας στους 180 βαθμούς στο ψήσιμο με αέρα είναι μιά χαρά.   Εξαρτώνται όμως όλα από τον φούρνο σας.  Ισως να χρειαστούν διαφορετικοί χρόνοι για κανονικούς φούρνους με θερμότητα επάνω και κάτω, χωρίς αέρα.
Οταν ψηθεί το σερβίρουμε από το πυρίμαχο σκεύος και πριν το παρουσιάσουμε ρίχνουμε ακόμη λίγο μαϊντανό επάνω από την καλοψημένη γαλέττα και σάλτσα απλά για να δώσουμε λίγη αντίθεση και περισσότερο χρώμα στο φαγητό μας καθώς εκτός από την γεύση πρέπει να απολαμβάνουμε και με την όραση και ένα όμορφο φαγητό πάντα νοστιμίζει περισσότερο!!!!
Οσον αφορά τα "ξύδια" ισχύει ότι και πιό πάνω.  Προσωπικά και ας ακούστω και πάλι "ιερόσυλος" συνήθως το συνοδεύω με ένα γερό, μεστό και αρκετά ξηρό κόκκινο κρασί απλά να είναι λίγο δροσερό (σε θερμοκρασία κελλαριού που είναι όντως δροσερή ιδίως τώρα το καλοκαίρι).  Η' ένα ροζέ για να μας μην μας βρίσουν πολύ οι someliers και οι οινογνώστες.

ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΟΡΕΞΗ !!!!